Dezintegratif
Bozukluk

Dezintegratif
Bozukluk
Dezintegratif bozukluk ya da bir diğer adıyla Heller sendromu normal bir gelişim dönemini izleyen ilk 2 yıl sonrasında, kazanılmış becerilerin kaybına eşlik eden sosyal, iletişimsel ve davranışsal anormalliklerle seyreden yaygın gelişimsel bir bozukluk olarak tanımlanabilir. Dezintegratif bozukluk ilk kez 1908 yılında Avusturyalı bir eğitimci olan Theodor Heller tarafından tanımlamıştır. Dezintegratif bozukluğa ilişkin klinik veriler oldukça kısıtlıdır. Bu durum sendromun oldukça seyrek görülmesiyle ilişkilidir. Otistik bozukluklarda onda bir sıklıkla gözlendiği bilinmektedir. Klinik veriler hastalığın erkekler çocuklarında daha sık ortaya çıktığını göstermektedir. Sendromun sebebi tam olarak bilinmemektedir. Heller Sendromu; bazı hastalarda gelişimde bir plato evresi, bazı hastalarda kısıtlı da olsa bir düzelme, bazı hastalarda ise ilerleyici bir yıkım ile seyredebilmektedir. Yıkım düzeyi çok değişkendir ve sıklıkla ilerleyici bir nörolojik süreç izlemektedir. Bu nedenle uzman yardımı almak ve erken teşhis çok önemlidir.
